Η Αντρέα Λέκιτς για τις προκλήσεις του διπλού αγώνα με τη Σλοβενία: Πίστη στην ομάδα και νέα χρυσά όνειρα για την εθνική Σερβίας

Πριν από τον διπλό αγώνα με τη Σλοβενία για την είσοδο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, η Αντρέα Λέκιτς — ηγέτης, αρχηγός, πρωταθλήτρια, επιστρεφόμενη — μίλησε για τις προσδοκίες της, το μετάλλιο και τους ανθρώπους που την περιβάλλουν. Μια συνομιλία για ιστορίες που μένουν ζωντανές ακόμη και όταν οι αγώνες είναι παρελθόν.

Η επιστροφή της στην εθνική της Σερβίας δεν είναι απλώς μια επιστροφή. Είναι κομμάτι της ιστορίας του παγκόσμιου χάντμπολ. Ανήκει στην ελίτ, αποτελεί μία από τις κορυφαίες παίκτριες στον κόσμο για χρόνια. Έχει κερδίσει το Champions League, είναι εμβληματική μορφή για τις ομάδες Βαρντάρ, Γιερ και Λιουμπλιάνα. Είναι ηγέτης, παίκτρια που πάντα στήριζε την ομάδα της και πίστευε στους συμπαίκτες της.

Αυτός είναι και ο λόγος που είναι εδώ, πιστεύοντας ότι η Σερβία μπορεί να σημειώσει επιτυχία.

«Όλοι αναμένουμε τη νίκη και την πρόκριση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Είμαστε πλήρως συνειδητοποιημένες για τη δυσκολία του έργου μας. Δεν είμαστε φαβορί, αλλά ο αγωνιστικός χώρος θα κρίνει τα πάντα.»

Οι σκέψεις της είναι σαφείς και προσηλωμένες. Δεν αναζητά δικαιολογίες, γνωρίζει ακριβώς τις προκλήσεις που έρχονται.

«Η ομάδα της Σλοβενίας έχει εξαιρετική μετάβαση στην επίθεση και επιθέσεις γεμάτες ποικιλία. Αυτό είναι ένα σημείο που πρέπει να εξουδετερώσουμε. Πιστεύω πραγματικά ότι το κλειδί για τη νίκη είναι η άμυνα.»

Υπάρχει ακόμα ένα κλειδί και είναι ιδιαίτερα σημαντικό.

«Στο μυαλό μου, το γεγονός ότι ο επαναληπτικός γίνεται στην έδρα μας είναι η καλύτερη δυνατή εξέλιξη. Περιμένουμε μια κατάμεστη αίθουσα και στήριξη σε όλη τη διάρκεια του αγώνα. Τίποτα δεν συγκρίνεται με το συναίσθημα όταν όλη η αίθουσα υποστηρίζει το παιχνίδι μας με την ενέργειά της!»

Ο τόνος της φωνής της είναι σταθερός και ήρεμος, μα όταν μιλάει για την εθνική, αναδύεται ένας ισχυρός δεσμός που υπερβαίνει το καθήκον και γίνεται αίσθημα ταυτότητας. Εκείνοι που δεν έχουν ζήσει τις ήττες δύσκολα μπορούν να εκτιμήσουν την αξία της νίκης.

«Γυρίζοντας πίσω στο χρόνο, όταν σκεφτόμαστε για τα μετάλλια, πάντα θυμάμαι τη διαδικασία που μας οδήγησε στην επιτυχία. Το 2012 ήταν η κρίσιμη χρονιά που αρχίσαμε να πιστεύουμε στις δυνατότητές μας. Μέχρι τότε, δεν περάσαμε ποτέ τον όμιλο. Κατακτήσαμε δίσκους, αλλά μας έλλειπαν τα μαχαιροπήρουνα για το γεύμα», αρχίζει η Λέκιτς με ένα χαμόγελο.

Τότε όλα άλλαξαν. Από μια ομάδα που κανείς δεν έβλεπε σε μια εθνική που κατέπληξε τον κόσμο του χάντμπολ και τον σερβικό λαό.

«Πιστεύω ότι ποτέ δεν ένιωσα πιο έντονη χημεία στην ομάδα. Η πίστη που είχε η μία στην άλλη και το αίσθημα ενότητας όπου κατανοούσαμε ότι μόνο μέσω του ομαδικού πνεύματος μπορούσαμε να φτάσουμε στην κορυφή… Αυτό είναι κάτι σπάνιο. Ιδιαίτερα σε αυτό το επίπεδο.»

Ό,τι έκαναν το έκαναν μαζί. Χωρίς προσχήματα, με σιωπηλές συμφωνίες και βλέμματα.

«Ήμασταν οικογένεια, λίγες λέξεις μπορούν να περιγράψουν την ατμόσφαιρα. Η προετοιμασία μας ήταν σαν μια απόλυτη τρέλα δύσκολη να εξηγηθεί.»

Η τρέλα αυτή είχε δικό της ρυθμό και λίστα αναπαραγωγής.

«Είχαμε συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα και λίστα τραγουδιών. Όταν κερδίζεις, πιστεύεις ότι όλα είναι σημαντικά, και δεν αλλάζεις τίποτα. Έτσι οι ίδιες τραγούδια παίζονταν καθ’ οδόν προς την αίθουσα.»

Και μετά τον αγώνα, τηλεόραση — πάντα.

«Μετά από κάθε αναμέτρηση, γιορτάζαμε και τις νύχτες βλέπαμε ξανά κάθε αγώνα, λεπτομέρειες ξανά και ξανά. Ήταν πολυυάγρυπνες νύχτες, αλλά δεν μας κούραζε τίποτα.»

Κάποιες νίκες ήταν απρόβλεπτες. Υπήρχαν στιγμές που ούτε οι πιο αισιόδοξοι δεν τις περίμεναν.

«Κανείς δεν πίστευε ότι μπορούσαμε να νικήσουμε τη Νορβηγία. Ήταν σκηνικό θαύματος. Ποτέ πριν, και ποτέ μετά δεν έζησαν να μην αγωνίζονται για μετάλλιο. Έχουν σπάσει όλα τα ρεκόρ, αλλά εμείς καταρρίψαμε τα όνειρά τους εκείνο το βράδυ.»

Και τότε — Πολωνία. Ημιτελικός. Δάκρυα χαράς. Μια από τις εικόνες που μένει χαραγμένη στη μνήμη.

«Όταν νικήσαμε την Πολωνία, ήταν απερίγραπτη χαρά, όλες κλαίγαμε, συνειδητοποιώντας την κατάκτηση του μεταλλίου. Θυμάμαι τη Σάνια, να ξεχωρίζει από το πλήθος, να σκαρφαλώνει φράκτισμα, να πανηγυρίζει μόνη, ενώ το κοινό βρισκόταν σε έκσταση. Αν και πολλές αναμνήσεις μου διαφεύγουν, ηταν μια στιγμή απεριόριστης ευτυχίας.»

Και μετά — ο τελικός. Με τη Βραζιλία. Ξεπερνώντας τον πόνο και την ψυχική φόρτιση.

«Δύο στιγμές έκριναν αυτό το παιχνίδι. Δε μπορώ να δεχτώ την ήττα αυτή ακόμα και αν αισθάνομαι τεράστια περηφάνια για εμάς και αυτό το μετάλλιο. Αν είχα τη φτέρνα του Αχιλλέα… Αν μπορούσαμε να παίξουμε μία ακόμα φορά, να κερδίσουμε το χρυσό.»

Στέκεται για λίγο.

«Αυτός ο αγώνας θα ήταν ο ένας που θα ήθελα να ξαναπαίξω, να αλλάξω το αποτέλεσμα.»

Ωστόσο, αυτό που ακολούθησε δεν το άλλαξε τίποτα. Ήταν παραπάνω από στιγμή. Ήταν κάτι ιερό.

«Μία από τις μεγαλύτερες συγκινήσεις ήταν η γιορτή στο μπαλκόνι του Κοινοβουλίου. Αυτό είναι όνειρο κάθε αθλητή στη Σερβία. Ήμουν συγκλονισμένη. Συνεχώς ‘χωρίς πόδι’, όλο μου το είναι έτρεμε. Απίστευτο συναίσθημα. Μια από τις πιο όμορφες αναμνήσεις, να γιορτάζεις με τον λαό σου, είναι ανεπανάληπτο.»

Και η μεγαλύτερη νίκη; Δεν μετράται με το αποτέλεσμα. Μετράται με βλέμματα, ανθρώπους, ενέργεια.

«Συγκριτικά με άλλες γυναικείες εθνικές ομάδες σε διάφορα αθλήματα, μπορεί να είναι μόνο ένα μετάλλιο, αλλά ήταν άθλος. Επίσης κατακτήσαμε παγκόσμιο ρεκόρ τηλεθέασης, πάνω από 20.000 άνθρωποι μας υποστήριξαν από τις εξέδρες, κάτι που είναι πραγματικά απίστευτο. Πιστεύω ότι αυτό, ίσως, είναι η μεγαλύτερη επιτυχία στη σύγχρονη ιστορία του σπορ στη Σερβία!»

Και για να συνεχιστεί η ιστορία, να πάει ένα βήμα παρακάτω, αυτό θα το φροντίσει η Αντρέα Λέκιτς.

Ακριβώς όπως το έκανε πρόσφατα, όταν απευθύνθηκε στη νεανική εθνική που επίσης παραμένει δραστήρια στο Κόβιλοβο. Χωρίς απόσταση. Με βλέμμα υποστηρικτικό και λόγια που μένουν ανεξίτηλα.

«Είστε καταπληκτικές. Η καρδιά μου γεμίζει χαρά — σας ευχαριστώ. Αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο είναι η προσέγγισή σας στο παιχνίδι. Για μένα, ό,τι και να κάνω στη ζωή, αυτό είναι το πιο σημαντικό. Πώς το κάνεις. Με τι ενέργεια και με ποιο συναίσθημα. Γι’ αυτό, παρακαλώ – φροντίστε το χάντμπολ να είναι πάντα διασκέδαση. Να είστε ευτυχισμένες στο γήπεδο. Παίξτε με χαμόγελο. Αυτός είναι ο στόχος που θα ήθελα να έχετε. Είστε εξαιρετικές. Έχετε μεγάλο ταλέντο. Πιστεύω ειλικρινά σε αυτό. Θα ήταν κρίμα να μην το μετατρέψετε σε επιτυχημένες καριέρες. Και να καταφέρουμε κάποια μέρα – να σας θαυμάσουμε. Να μας δίνετε εσείς προσκλήσεις για τους αγώνες σας. Να ερχόμαστε να σας δούμε. Φροντίστε αυτό που έχετε. Αυτή η ομοιογένεια – δεν έχει τιμή. Δεν χρειάζεται όλες να είστε κολλητές. Αλλά πρέπει να σέβεστε η μία την άλλη. Να υποστηρίζετε η μία την άλλη. Να προσέχετε η μία την άλλη στο γήπεδο. Σαν αδελφές. Γιατί αυτό είναι που φέρνει τα αποτελέσματα. Και στο τέλος – θυμηθείτε ότι εσείς είστε η επόμενη γενιά. Θα γίνουν και αυτά τα πρωταθλήματα στον τόπο μας, εσείς πρέπει να προσελκύσετε καινούργια κορίτσια στο χάντμπολ. Όπως, ελπίζω, κάποτε κι εμείς επηρεάσαμε εσάς!»