Η Κατερίνα Τομάσεβιτς Επιστρέφει Δυναμικά στην Εθνική Σερβίας για την Πρόκριση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Χάντμπολ

Η υπουργός Άμυνας, με το ασημένιο μετάλλιο από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2013, ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του σερβικού χάντμπολ, η Κατερίνα Τομάσεβιτς επιστρέφει στην εθνική ομάδα.

Η επιστροφή της στο στρατόπεδο της Σερβίας γίνεται λίγο πριν από τη σημαντική αναμέτρηση μπαράζ με τη Σλοβενία, με στόχο την πρόκριση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Αν και αναμενόταν ως πιθανή προπονήτρια τερματοφυλάκων, η Κατερίνα επιστρέφει στην ενεργή δράση και είναι έτοιμη να προσφέρει και πάλι τις υπηρεσίες της στο γήπεδο.

Στην πρώτη της εμφάνιση στο κάμπ της εθνικής, τα χαμόγελα και οι αγκαλιές ήταν ειλικρινείς.

«Δεν έχω συνειδητοποιήσει ακόμη πλήρως ότι βρίσκομαι εδώ. Τα συναισθήματά μου είναι ανάμεικτα και έντονα. Πιστεύω πως όταν φορέσω τα αθλητικά παπούτσια για προπόνηση και βγω στο γήπεδο, τότε πραγματικά θα καταλάβω ότι είμαι εδώ για να αγωνιστώ.»

Αρχικά σκέφτηκε να ενταχθεί στο τεχνικό επιτελείο ως προπονήτρια τερματοφυλάκων. Με την εμπειρία της στη κινεζική εθνική ομάδα, αυτό φαινόταν λογικό επόμενο βήμα. Όμως, όταν της ζητήθηκε να συμμετάσχει και ως παίκτρια, η καρδιά της είπε το μεγάλο «ναι».

Σκέφτηκε ακόμα και για το τέλος της καριέρας της. Όμως η αγάπη της για τη Σερβία, η εμπειρία και η αίσθηση ότι μπορεί ακόμα να προσφέρει, υπερίσχυσαν αυτής της σκέψης.

«Όσο νιώθω δύναμη και επιθυμία, θα είμαι εδώ. Και όταν αποχωρήσω από το γήπεδο για πάντα, είναι φυσικό να συνεχίσω ως προπονήτρια τερματοφυλάκων. Το αγαπώ αυτό. Μπορώ να βοηθήσω και ανυπομονώ για αυτό.»

Ο ρόλος της στην ομάδα σήμερα είναι πολύπλευρος. Στο γήπεδο ως έμπειρο στήριγμα, εκτός γηπέδου προσφέρει μια μητρική αγάπη.

«Πλησιάζω τις περισσότερες παίκτριες με μια μητρική προσέγγιση. Ορισμένες από αυτές είναι σχεδόν στην ηλικία του γιου μου. Τις βλέπω ως παιδιά μου. Είμαι εδώ για οτιδήποτε χρειάζονται – είτε εντός είτε εκτός γηπέδου. Είναι σημαντικό για μένα να ξέρουν ότι μπορούν να με πλησιάσουν χωρίς φόβο.»

Αυτή η οικειότητα στην εθνική ομάδα ήταν ένας από τους βασικούς λόγους που η Σερβία γιόρτασε το μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2013. Η Κατερίνα, η αποκαλούμενη “Υπουργός Άμυνας”, ήταν το “κόλλα” εκείνης της ομάδας και μία από τις κυριότερες υπεύθυνες για το καλό κλίμα.

Ανέκδοτα από εκείνη την περίοδο είναι πολλά, και η Κατερίνα θυμάται πρώτα εκείνα που προηγήθηκαν, τις ημέρες στη Ράντνιτσκι, όταν ως νεαρές παίκτριες ονειρεύονταν τα πάντα, αλλά παρέμενε πάντα η διασκέδαση.

«Ήμασταν τότε η Σάνια, η Αντρέα, η Μπόγιανα Νταβίντοβιτς, που τότε ήταν τερματοφύλακας, και τώρα είναι στη Σερβική Ομοσπονδία Χειροσφαίρισης… Εγώ ήμουν η μεγαλύτερη. Πρώτη πήρα δίπλωμα οδήγησης. Με την πρώτη μου υποτροφία και με τη βοήθεια των γονιών μου αγόρασα ένα λευκό γιουγκοσλαβικό αυτοκίνητο. Και από τότε τις πήγαινα όλες στην προπόνηση. Το αυτοκίνητο αυτό έκανε χιλιόμετρα που κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει. Έχουμε άπειρες ιστορίες με αυτό. Αυτό το αυτοκίνητο πραγματικά αξίζει να είναι σε ένα μουσείο.»

Οι περισσότερες ιστορίες από αργότερα, από την εθνική ομάδα, συνδέονται με τη Σάνια Νταμιάνοβιτς, τότε συμπαίκτριά της και τώρα διευθύντρια ομάδας, με την οποία η Κατερίνα τότε μοιραζόταν ένα δωμάτιο.

«Δεν μπορούσαμε να κοιμηθούμε μετά τα βραδινά παιχνίδια. Βλέπαμε επαναλήψεις αργά το βράδυ. Η Σάνια αγαπούσε να κοιμάται περισσότερο και συχνά καθυστερούσε. Ένα πρωί μπήκε στην προπόνηση με ένα μήλο και ένα σάντουιτς και είπε: “Συγγνώμη, προπονητή, μπορώ απλώς να φάω αυτό;” Και ο προπονητής, που ήξερε τα πάντα, απλά της είπε: “Καλά, Σάνια, κάθισε, φάε.” Υπήρχε τόσο πολύ κατανόηση και ανοχή. Ίσως γι’ αυτό καταφέραμε.»

Υπήρχαν όμως και δύσκολες στιγμές που δεν ξεχνιούνται.

«Πριν τον τελικό, η Ανρέα δέχθηκε αναισθησία στη φτέρνα. Βλέπεις τη συμπαίκτριά σου να ουρλιάζει από τον πόνο. Και στέκεσαι εκεί και κοιτάς. Δεν σκέφτεσαι ούτε τις συνέπειες ούτε τον πόνο. Μόνο βλέπεις τη θυσία, την καρδιά, το θάρρος. Αυτό είναι μια από τις ισχυρότερες και δυσκολότερες εικόνες από την εθνική ομάδα.»

Μιλώντας για εκείνη τη διοργάνωση, μοιάζει σαν να μην μπορεί ακόμη να πιστέψει ότι όλα αυτά συνέβησαν.

«Ήταν σαν να ήμουν σε έκσταση. Σαν να μην συνέβαινε σε εμάς. Θυμάμαι κάτι, αλλά έχω ξεχάσει τα περισσότερα. Και δεν είμαι μόνη σε αυτό. Όλοι ήμασταν σε έναν δικό μας κόσμο. Χωρίς δράματα. Απλά – ήρθαμε για να κερδίσουμε!»

Η επιτυχία δεν βασιζόταν μόνο στην τακτική και τη φυσική προετοιμασία. Στον πυρήνα όλων υπήρχε κάτι πολύ πιο βαθύ.

«Αυτό το αίσθημα ενότητας. Ήξερα – αν περάσει η Αντρέα, η Έρικα θα βοηθήσει. Η Σάνια θα βοηθήσει. Όλοι θα βοηθήσουν. Αυτή η φιλία, αυτή η ενότητα, ήταν που μας οδήγησε στην επιτυχία. Και αυτό δεν δημιουργήθηκε εκείνη τη χρονιά – το χτίζαμε από το 2012.»

Όταν αναφέρθηκε ο τελικός του 2013, έκανε μια παύση. Η φωνή της χαμήλωσε.

«Ποτέ δεν ξαναείδα αυτόν τον αγώνα. Και ούτε πρόκειται. Είναι πολύ δύσκολο για μένα. Το να χάσεις έναν τελικό μπροστά σε 23.000 άτομα… Η αίσθηση είναι συγκλονιστική όταν το σκέφτομαι.»

Σταματάει.

«Ήταν τεράστια επιτυχία. Αλλά παράλληλα…»

Αν και τον αγώνα με τη Βραζιλία δεν θα τον ξαναδεί ποτέ, υπάρχει ένας αγώνας που θα ξαναέπαιζε και θα απολάμβανε το αποτέλεσμά του.

«Ο ημιτελικός με την Πολωνία ήταν ίσως ο αγαπημένος μου αγώνας. Αν και κι αυτός με τις Νορβηγίδες ήταν σημαντικός, αλλά αγχωτικός. Με την Πολωνία κυριαρχήσαμε και η νίκη αυτή σήμαινε ότι θα παίρναμε το μετάλλιο και το συναίσθημα ήταν απίστευτο. Κάθε αθλητής πρέπει να ζήσει κάτι τέτοιο!»

Ακριβώς γι’ αυτό, για να μην είναι αυτό που πέτυχαν πριν 12 χρόνια απλά ένα όνειρο για αυτή τη γενιά, η Τομάσεβιτς φοράει ξανά τη φανέλα με στόχο να βοηθήσει την ομάδα να προκριθεί στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα που φέτος θα διεξαχθεί στη Γερμανία και την Ολλανδία.

«Ταξιδεύουμε στη Σλοβενία με την πίστη ότι μπορούμε να παίξουμε κορυφαίο αγώνα, ώστε μετά στο Μπορ, μπροστά στο κοινό μας, να πανηγυρίσουμε την πρόκριση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Καλώ όλους τους λάτρεις του χάντμπολ να μας υποστηρίξουν και να γίνουν ο επιπλέον μας παίκτης την Κυριακή!»